Cili është qëllimi jetës?

Zanafilla 2-3 na tregon se Adami u krijua sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë dhe iu dha mundësia për të pasur marrëdhënie me Perëndinë. Historia na zbulon bisedën, bashkëpunimin, partneritetin dhe marrëdhënien mes Adamit dhe Perëndisë.

Dëshira e Perëndisë për marrëdhënie nuk ishte vetëm për Adamin. Ai gjithashtu bëri një besëlidhjeje me Izraelin. “Do të eci midis jush dhe do të jem Perëndia juaj, dhe ju do të jeni populli im” (Levitiku 26:12). Jezusi theksoi rëndësinë e marrëdhënies duke i udhëzuar dishepujt e Tij që të qëndrojnë në Të (Gjoni 15:1-10), duke premtuar se do t’ua zbulojë Veten atyre që e duan Atë (Gjoni 14:21), dhe duke iu referuar ndjekësve të Tij si miq (Gjoni 15:15). Çdo fragment tregon dëshirën e Perëndisë për marrëdhënie.

“Sepse të gjithë kanë mëkatuar dhe nuk e arrijnë lavdinë e Perëndisë” (Romakëve 3:23). Mëkati shkel ligjin e Perëndisë, dhe ka një dënim për mëkatin. Romakëve 6:23 na tregon ndëshkimin për shkeljen e ligjit të Perëndisë: “Sepse paga e mëkatit është vdekja…” Pagat janë ato që fitojmë për atë që kemi bërë. Sipas Biblës, të gjithë meritojmë vdekjen.

Kur Bibla flet për vdekjen, ajo flet kryesisht për ndarjen. Kur vdesim fizikisht, shpirti ynë ndahet nga trupi ynë. Në mënyrë të ngjashme, kur vdiqëm shpirtësisht për shkak të mëkatit, shpirti ynë u nda nga Shpirti i Perëndisë. “Por paudhësitë tuaja kanë shkaktuar një ndarje midis jush dhe Perëndisë tuaj” (Isaia 59:2).

 Shumë njerëz besojnë se veprat e mira do t’i bëjnë ata të drejtë me Perëndinë. Fatkeqësisht, nuk ka një tregues të qartë për “mirësinë e mjaftueshme.” Bibla nuk thotë, “Nëse je i mirë shumicën e kohës, je i pranueshëm për Zotin,” apo “Tre vepra të mira do të kompensojnë një vepër të keqe.” A është kjo gjë e mjaftueshme, pa patur një standard përfundimtar për mirësinë?

Bibla na ndihmon të shohim se problemi ynë nuk është mungesa e mirësisë; problemi ynë është çështja e mëkatit. Ne nuk mund ta rregullojmë dot marrëdhënien tonë me Perëndinë, sepse mëkati sjell vdekje dhe mashtrim. Efesianëve 2:1 na mëson se pa Krishtin, ne ishim të vdekur në shkelje dhe në mëkate. 2 Korintasve 4:3-4 zbulon se pa ndërhyrjen e Zotit ne jemi të verbuar ndaj së vërtetës nga zoti i kësaj bote. Ne nuk mund të bëjmë asgjë për tu pajtuar me Perëndinë sepse njerëzit e vdekur nuk veprojnë dhe njerëzit e mashtruar nuk besojnë.

Dënimi i mëkatit ishte vdekja. Jezusi vdiq në kryq për të paguar dënimin për mëkatin tonë. Sakrifica e tij bëri të mundur pajtimin. “Sepse, ndësa ishim armiq, do të pajtoheshim me Perëndinë nëpërmjet vdekjes së Birit të tij, aq më shumë tani, që jemi pajtuar, do të shpëtohemi nëpërmjet jetës së tij” (Romakëve 5:10)

Ndërsa vdekja e Jezusit pagoi dënimin për mëkatin tonë, është ringjallja e Tij që na sjell shpresën për jetën e përjetshme. “Qoftë bekuar Perëndia, Ati i Zotit tonë Jezu Krisht, i cili sipas mëshirës së Tij të shumtë na rilindi për një shpresë të gjallë me anë të ringjalljes së Jezus Krishtit prej së vdekurish” (1 Pjetri 1:3).

Vdekja e Jezusit pagoi borxhin tonë të mëkatit; ringjallja e Jezusit e bën marrëdhënien një realitet.

Jezusi fliste shpesh për jetën e përjetshme (Gjoni 3:15-16; 4:14; 5:39; 6:40). Shumë njerëz mendojnë se jeta e përjetshme do të thotë të shkosh në parajsë kur të vdesësh. Por kjo nuk është ajo që tha Jezusi. Në Gjonin 17:3, Jezusi tha: “Kjo është jeta e përjetshme, të të njohin Ty.” Jeta e përjetshme është të njohësh Perëndinë. Është të përjetosh pajtimin me Perëndinë.

 Sipas Biblës, jeta e përjetshme u jepet atyre që do të largohen nga mëkati, duke vendosur besimin në atë që Jezusi ka bërë për ta. Bibla e përshkruan aktin e kthimit nga mëkati si pendim. Kjo nuk do të thotë se një person do të jetë pa mëkat. Kjo do të thotë se ata e dëshirojnë Perëndinë më shumë se mëkatin.